vensters
Ze woonden in de nieuw gebouwde ‘aanleunflat’. Hoog. Dolblij met het uitzicht. Op de begane grond de sluis naar de zorgflat. Via daar brachten we een paar jaar later mijn moeder naar de gesloten afdeling.
Vanaf 12 hoog maakte ik de foto. Jarenlang verstopt in het archief, want het was een ‘bijvangst’. Nu kijk ik beter. Zoom in op elk raam. Kleine verhaaltjes in een groter geheel waar we achteloos aan voorbijgaan.
Een leeg bed. Er ligt een soort afzuigslang op, vuilniszakken en huisraad op de achtergrond.
Een mevrouw zit in een stoel. Een groot wit kussen in haar rug.
In een andere kamer is iemand bezig met papieren. Er staan plastic brievenbakjes in het kozijn. Een kantoor?
Slippers in een raamkozijn.
Er staan 2 ramen open.
Bij meerdere ramen zijn de gordijnen dicht. Snuisterijen met of zonder betekenis uitgestald in vensterbanken.
Elke etage een gezamenlijke ruimte bij de lift. Met wat stoelen en een tafeltje. En bloemen of een plantje. Op elke etage is alles anders gerangschikt.
De betonnen randen zijn inmiddels geverfd. De kamers hebben ondertussen veel nieuwe mensen gezien en weer laten gaan.