Over Kaas en Rotterdam
Soms bekruipt me een onbestemde heimwee naar Rotterdam. De stad waar ik geboren werd en het grootste deel van mijn leven woonde.
Ik weet dat het een heimwee is naar een plek die niet meer bestaat en waar ik niet gelukkig zou zijn als ik terug zou gaan. Ook al spreken ze daar mijn taal en is er een culturele diversiteit die ik ontzettend mis. Het is niet meer mijn thuis.
Vandaag ging ik naar de supermarkt. Ze hadden Rotterdamse kaas voor de helft van de prijs zei de folder. Samen met de kaasmevrouw verwonderden we ons. De kaas was er niet en de ander Rotterdamse ultra oude kaas was gewoon duur. Ik koop ‘m toch maar als kadootje aan mezelf als ex-rotterdammer, zei ik lachend.
Thuis nam ik een zuurdesemboterhammetje en een stukje Rotterdam. Oef, lekker! Kaas met een hoofdletter K.
Ondertussen las ik dat Aboutaleb in 2020 ziek was en dat geheim hield. ,,Ik dacht: ‘Dat is misschien wel erg persoonlijk, dat moet je maar ’s voor je houden’.” Hij ging gewoon heel snel weer aan het werk.
16 jaar geleden toen hij burgemeester werd stond ik op het stoepje voor de deur te praten met buurman links en buurman rechts. Rotterdammers in hart en nieren, de 1 getrouwd met een Poolse vrouw, de ander met een Filipijnse vrouw. Ze spraken hun afschuw uit. Een Marokkaan als burgemeester van onze stad. Dat kon toch niet. Wat hadden ze ongelijk. Hij zal heus niet alles goed gedaan hebben, maar op heel belangrijke momenten stond hij er en sprak vol vuur de juiste woorden.
Na 16 jaar stoppen met een zware baan in een ingewikkelde stad is hem gegund.
Rotterdam gaat ondertussen op naar een volgende mijlpaal. De eerste vrouwelijke burgemeester.
Er stonden vast mensen ergens in de stad op een stoepje en spraken hun afschuw uit.
Ondertussen koester ik de melancholie die er soms is en eet dan maar gewoon een stukje kaas.