naar de kamelenmarkt
Zoals dat gaat, verdwaalde ik op internet en kwam een aankondiging tegen dat dit weekend weer de kamelenmarkt was in Appelscha.
Kamelenmarkt? Ah, 2ehands markt. De recensies waren veelbelovend: vergane glorie, alles beschimmeld en overwoekerd. Dat klonk als iets dat bezocht moest worden.
Dus toog ik in alle vroegte naar Appelscha, want vakantie en weekend … het zou wel druk worden. Aangekomen bij de parkeerplaats bleken er 5 andere auto’s te staan.
Vol verwachting liep ik naar de ingang en ik was verkocht. Wat een geweldige plek! Dwalend door de paden langs de wagens maakte mijn hart vele sprongetjes van ooggeluk. Dat zoiets nog bestaat in het aangeharkte Nederland en in het keurige Appelscha.
De meeste wagens leken verlaten. Bij een aantal waren mensen bezig hun spulletjes uit te stallen. Een meneer keek naar spulletjes achter een hek. Hij heeft opgeruimd, zei hij. Ik kon het niet langer binnen houden en zei zacht ‘ik vind het geweldig hier’. De meneer vertelde dat de eigenaar inmiddels 92 is.
De koffie met appelgebak voor 2,50 sloeg ik over en ik kocht niets, maar met een intens blij gevoel verliet ik het terrein.
Even als tegenwicht het bos in. Verderop leek een parkeerplaats voor boswandelaars. Het voelde wat vreemd, maar er was bos. En wat gebouwen. En mensen met een verstandelijke beperking.
Ik liep het bos in, maar leek in een omheind gebied te lopen. Het bos was verlaten en alleen voor mij. Nergens was een pad te vinden waar ik er uit kon. Na een half uurtje dwalen vertelde een jongen dat ik niet verder kon. Privéterrein. Na een routebeschrijving en nog wat omzwervingen vond ik de auto terug. Goedemorgen werd me toegeroepen. Wie ben jij? Laura, zei ik. Wat doe je hier? Ik was verdwaald in het bos en nu ga ik naar huis. Wie ben jij? Johan, zei hij. Dahag.
Ik bleek verdwaald in het Sanatorium. Oorspronkelijk bedoeld voor TBC patiënten en nu de woonplek voor mensen met dementie en mensen met een verstandelijke beperking.
Wat een ochtend!